Proces (terapeutyczny?:)

Czasami nasza skóra jest tak  cienka, że nasiąka padającym deszczem, który potem zamienia się w łzy,

Czasami nasze ciała są tak bezwładne, że nawet ich cień chwieje się jak na wietrze,

Czasami nasze  serca  tak kurczą się z bólu, że trzeba ich potem szukać z mikroskopem,

Czasami nasze myśli dławią nas tak, że krtań ledwie wytrzymuje ścisk, a oddech odbiera siły.

I tylko każdą chwilę wypełnia marzenie, by skóra chroniła, cień wstał, serce urosło, a oddech przyjął życie.

Po jakimś czasie.

Skóra chłonie światło, z energią wysychającej w upale kałuży,

Cień ogrzewa się w słońcu  i powoli, coraz mocniej, dotyka stopami ziemi,

Serce delikatnie wpuszcza powietrze rozkurczając się do postaci oceanu,

Oddech ?

oddech ...

W końcu wypełnia.

Serdecznie pozdrawiam  wszystkich czytających te słowa :)

Małgorzata Liszyk - Kozłowska